Stilte graag?

"Stilteee! ....Publiek klaar? ...Spelers klaar?....ennn áctie!" Met duidelijke stem roept de regisseur deze woorden door de zaal en iedereen gaat 'aan', we gaan beginnen... 

Alleen een paar fluisterende stemmetjes hoor ik nog. Onze jongste spelers schuifelen naar hun plekje achter de coulissen terwijl de één de ander, met enige urgentie, overtuigd wie nou waar moet staan. Zo schattig. De stoelen in het publiek schuifelen ook nog een beetje door de bungelende benen van diegenen die nu even niet op hoeven. 

Echt helemaal stil is het nog niet. Maar wat de regisseur wel voor elkaar krijgt is dat iedereen zijn aandacht richt op het grote zwarte doek. Dat grote zwarte doek is bij ons trouwens versierd met stippen in de vorm van bloemen, heel eigenaardig, wat mij afleid als ik tussen de bungelende beentjes plaats neem en ook mijn blik richt op het toneel. Maar goed, het gestippelde gordijn gaat open en twee kleine handen worden gevolgd door een paar voeten in maat 36 ongeveer - een maatje kleiner dan wat ik draag - met daaropvolgend een snoetje om óp te vreten. De verwachting stijgt en het startsein wordt gegeven door een eenvoudig knikje van de regisseur die met haar vriendelijke blik als het ware zegt 'toe maar schatje'.. Een zacht stemmetje dreunt haar tekst op met hier en daar wat geslis. Ik spits mijn oren en leun een beetje voorover zodat ik haar kan verstaan, want in deze fase van de repetities staat het volume nog op standje 'zacht'. Ik vergeef het haar, haar zachte stemgeluid doet me namelijk onmiddellijk glimlachen en iets smelt in mij. Het liefst stopte ik dit popje in m'n tas en bracht ik haar mee naar huis! Ik ben verliefd. 

Best knap. Wat zo'n woord als 'stilte' voor elkaar krijgt! Zit ik hier nu verliefd, en niet alleen dat. Ik ben geboeid, nieuwsgierig gemaakt, sta zelf ineens ook 'aan' en ben stil geworden. Ik leg mijn aandacht voor al het andere wat ik ook nog moest even opzij. En dat is op mijn beurt weer knap, al zeg ik het zelf ;)  De voorstelling duurt nog een paar weken, maar het is nú al leuk. Ze doen zo goed hun best. Ik smul ervan. 

"Stilte roepen... dát ga ik thuis ook doen!" denk ik voor 1 korte seconde, direct gevolgd door de gedachte dat dat waarschijnlijk toch niet werkt! Pfff... Been there, done that, got the t-shirt. Werkt niet. 

Het dagelijks leven is nou eenmaal geen uitgeschreven script....Was het maar zo. Dan kon ik iedereen lekker rond commanderen. Haha.. En dan zouden de kinderen zich gedragen zoals ik zei, een beetje meer zo.. of een beetje meer zus.

Maar nee. Zo werkt het nou eenmaal niet. Bovendien commandeert onze regisseur helemaal niet hoor, niet dat je dat denkt ;) Ze is heel lief, en de kinderen doen alles voor haar. 

Toch blijf ik het grappig vinden dat het woord 'stilte' gelijk wordt opgevolgd door 'actie'. Mooie contradictie. :) Zelfs al zit ik in het publiek, ook míjn aandacht wordt gevraagd... en om mijn aandacht te kunnen geven moet ik stoppen met waar ik mee bezig ben. M'n telefoon die ik in m'n handen heb leg ik weg, ik stop met praten, draai mijn hoofd naar het podium en wacht. Verder doe ik niks.

Buiten het toneel om is stilte iets wat me doet denken aan het tegenover gestelde van 'actie'. Namelijk, niks doen. Het beoefenen van de kunst van het niks doen, dat is me er eentje. Lukt ook vrijwel nooit, want meestal als ik op m'n stilst ben loop ik buiten m'n rondje veld ofzo. Zonder koptelefoon op dan he? Luisterend naar de wind die door de blaadjes ruist, het water wat stroomt en de andere geluiden die ik om me heen hoor. Even blijven stilstaan als ik iets moois vind onderweg, waarvoor ik dan vervolgens m'n telefoon weer nodig heb om dat moois vast te leggen... maar goed...  Die momenten typeer ik als stille momenten. Als ik die stilte opzoek dan geef ik mijn aandacht aan hetgeen wat aandacht verdient! Tadaaa.... dat is het. En daarom loop ik er vaak van weg. Ik wil namelijk helemaal niet altijd zien wat er op het podium van mijn hart afspeelt. Liefst wauwel ik er wel doorheen en blijf ik eeuwig schuifelen.

"Stilte graag!" klinkt een onhoorbare  van binnen, maar nee hoor, voorál niet m'n mond houden en m'n aandacht schenken aan hetgeen wat aandacht nodig heeft... laat staaaaan m'n telefoon weg leggen!! 

Nee ik blijf liever druk. Dus zet ik demonstratief m'n koptelefoon weer op, open Spotify en zoek ik naar een muziekje wat het verlangen naar stilte in mezelf onderdrukt of simpelweg opvult. 

Stilte graag? Ik kan ervoor vluchten en naar verlangen. Tegelijkertijd. Ingewikkeld ook hoor trouwens, om échte stilte te vinden. Ten eerste, moet je alleen zien te zijn. En dus weg van alles. Nou, succes! Als je, net als ik, regisseur bent van twee ochtendmensen die vinden dat de actie veeeeeeeel eerder begint dan ik, dan ben ik alweer te laat om in stilte de dag te kunnen beginnen. 'S ochtends ja, dan zou ik 't wel willen roepen.. STILTEEEEE! En dat dan iedereen naar me luistert en pas het podium van de dag opkomt als ík het zeg.......Zucht..........Ha! Wat een illusie! Ten tweede moet je, als je dan jezelf alleen aantreft, nog het lef op brengen om jezelf te confronteren met het eindeloze niks. Geen geluid, geen afleiding, geen getetter van je eigen to do -lijstjes of het afspelen van gesprekken die je hebt gevoerd eerder die week, of nog moet gaan voeren. Gewoon toestaan dat je niet stuurt, luisterend naar die stem van binnen.

In de stilte kan ik die stem beter verstaan.....Hmm... Misschien toch m'n aandacht waard?

Je láten voeren naar rustige stromen, je láten verkwikken van binnen uit, je láten leiden op nieuwe wegen omdat je de stem laat leiden. Dat is nou net zooo moeilijk al zeg ik het zelf. Durf jij nog te spelen als het er op aan komt? Het allemaal los laten en jezelf echt laten gaan? Jezelf laten zien?

Maar misschien is stil zijn ook wel lekker? Temídden van al het feestgedruis, al het repeteren en het proberen. Het opdreunen van je ingestudeerde teksten en maniertjes. Temidden van al het rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Weg komen van dit alles, terwijl je op het podium staat, lukt mij alleen door stil te staan bij het moment. Stil te worden in dít moment. Het moment waarop mijn publiek wacht. 

En dan nu weer even terug naar jou. DIT is het moment waarop het publiek op JOU wacht. Het moment waarop het publiek jóuw stem mag horen. De wereld smacht naar jou. Of je volume nog op repetitie stand staat, je slist of desnoods je tekst totaal vergeet.... dit is jouw moment:

STILTE!

Publiek klaar? 

Spelers klaar?

ACTIE!

.....en ik durf te wedden, de wereld is vast meteen op slag op jou verliefd.