Lonely Pancakes & Verstikkende Liefde
Hij maakt me s'ochtends wakker met een kusje op mijn hand. Springt boven op me en laat me weten dat hij me zo gemist heeft. Uitzinnig van vreugde en opluchting dat de nacht nu eindelijk voorbij is loopt hij op de trap zo dicht mogelijk achter me. Beneden wacht me opnieuw een tweede begroeting alsof ik weken weg ben geweest naar het einde van de wereld. Dat was ik niet, ik kom gewoon net uit bed, uit hetzelfde bed waar hij me 2 minuten geleden begroet had. Maar.... alsof het hém wat uitmaakt! Met zijn uitgelaten en enigszins vreemde knabbeltje aan mijn achillespees vertelt hij me dat ik alles beteken voor hem, en dat hij geen dag meer zonder me kan.
Hij zal zijn liefde aan mij bewijzen, wat het ook kost!
Onderweg naar het koffiezetapparaat volgt hij me. Er is overduidelijk een strategisch plan bedacht om me niet meer uit het zicht te laten. Hij móet en zal me bij iedere vervolgstap zijn steun te kunnen betuigen. Terwijl ik op de wc zit kijkt hij door het kiertje van de deur of ik het wel red daar in mijn eentje. 'Blijkbaar ben ik de enige die dit genant vind', mompel ik en trek de deur dicht. Als ik opsta van de bank om iets te pakken in de keuken staat hij op en loopt met me mee. Als ik ga eten, is hij ook daar aan mijn zij. Als ik aanstalten maak om mijn schoenen aan te trekken dan is het vanzelfsprekend dat ik ook in de bijkeuken er niet alleen voor sta. Ik móet het begrijpen, zijn liefde is voor eeuwig.
Verstikkend is het! Verstrikt voel ik me. Na het eerste ongevraagde likje duw ik hem met een slaperige grommende kreun opzij. Met mijn rechterbeen bonjour ik hem van het bed af. Wat doe je überhaupt op mijn bed? Laat me! Over zijn pootjes struikelend probeer ik de trap af te komen zonder daadwerkelijk boven op hem te vallen. Beneden staat de maxi versie van mijn 'lover' en terwijl ik haar probeer te begroeten met een aai over haar bol staat meneer er alweer tussen en probeert hij mijn neus te likken. Heeft hij nou écht niet door dat hij me net boven ook al besprong? Het getik van zijn nageltjes verraden dat hij mij op de voet volgt richting mijn o-zo-begeerde-opstart-koffie.
Tikke-tikke-tikke-tik...'Hap!!!'....Bijt ie me nou? Ja, hoor ik lijk wel zo'n schaap die door een overijverige hond in de enkels gebeten wordt. 'Ben nu al chagrijnig en ik moet nog de hele dag met jou', denk ik....zucht... Ergens ver vér weg onder uit mijn tenen probeer ik een wederkerigheid op te roepen en liefdevol te reageren. Het arme beest heeft gewoon last van verlatingsangst.
Omdat we alleen diepgevroren boterhammen hadden als ontbijt besluit ik in Jamie Oliver style, want daar hóu ik van, one-cup-american-blueberry-pancakes in elkaar te flansen. Ze lukken aardig en zien er heerlijk uit. Met wat poedersuiker erover zie je ook niet dat sommige een beetje te donker geworden zijn. Ik dek de tafel met drie borden omdat manlief zojuist naar werk vertrokken is. Dit alles doe ik nog altijd met meneertje lief achter mijn achillespees aan. Zonder de kinderen te roepen ga ik aan tafel zitten. Waarom? Nou, omdat ik er tegen op zie om de kinderen weg te roepen bij hun filmpje en hen ervan te moeten overtuigen dat het héus wel fijn is om met mij aan tafel te willen zitten.
Terwijl ik in mijn eentje naar de stapel pancakes kijk bedenk ik me dat de toewijding van mijn vierpotige lover wat mij betreft misplaatst is. Alhoewel zijn liefdebewijzen voor mij verstikkend werken inspireert hij me toch. Zijn 'ik-wil-graag-bij-je-zijn-boodschappen' zijn voor mij zo irritant omdat ik ze niet wíl van hem! Ik wil ze namelijk liever krijgen van mijn kids. Maar zélfs mijn heerlijke blueberry pancakes kunnen dit effect niet bewerken bij mijn geliefde tweepoters. Nadat ik mijn portie Lonely Pancakes op heb komen ze toch zomaar even aanwaaien en doen ze zich met tegenzin (want er zitten blauwe stukjes in) te goed aan de treat.
Ik zou wíllen dat ik zo uitbundig en uitgelaten nagejaagd & gekust werd en onophoudelijk overladen werd met liefdevolle boodschappen die me zeggen 'ik wil bij jou zijn mama!'. Nee, niet altijd ervaar ik daarin een gemis. Er zijn ook dagen bij dat ze me dat wél zeggen op hun eigen unieke manier. En zo niet, dan heb ik altijd nog mijn vierpotige huisgenoot die me nodig heeft.
