Ik heb jouw ogen niet

Zég me wie je ziet

Wanneer je naar me kijkt 

Ik heb jouw ogen niet...

De laatste paar woorden van het nummer wat zaterdagavond met hart en ziel gezongen werd door Trijntje Oosterhuis. En die woorden klinken nu, een paar dagen later, nog na in mijn gedachten.

Het liedje gaat over de onzekerheid die je kunt voelen als je in een relatie bent met iemand. De prangende vraag die je nooit hardop stelt: Wie zie je als je naar mij kijkt? (Waarom niet eigenlijk?) Best een mooie vraag. Overigens kun je deze vraag net zo goed aan jezelf stellen terwijl je in de spiegel kijkt. Doe je dat wel eens? Echt in de spiegel kijken? En dan niet alleen kijken, maar ook echt zién?

Ik deed dat een jaar of drie geleden eens een keer in een setting waarin ik allerlei theater oefeningen deed. Daar stond zo ineens een staande spiegel. En als je wilde mocht je erin kijken. Ik had even daarvoor mijn ziel al blootgelegd door een eigen gedicht voor te dragen, dus dacht ik dat ik de sprong maar eens moest wagen. En wat ik zag raakte me. Ik zag namelijk m'n tranen toen ik echt keek. Waaróm ik verdrietig werd wist ik niet. Maar ik huilde. Omdat ik in mijn spiegelbeeld zag wat ik verloren was? Het was alsof ik met de ogen van een ander keek en zag dat het onbevangen meisje wat ik vroeger was veranderd was. Ik was veranderd in een oudere versie van dat meisje, zelfde lange blonde haren, zelfde ogen - maar dan met blauwe kringen, zelfde passie trouwens ook, maar dat zag ik maar heel even. Ik zag in mijn ogen een verlangen. Een verlangen, of heimwee misschien naar dat vrije vrolijke meisje wat altijd optimistisch was. Zucht. 

'Ik huil om wat jou ontnomen is' dacht ik.. 

Alsof ik huilde om dat meisje, en tegelijk ook mijn volledige zelf in de ogen aankeek. Kinderlijke onschuld, geloven in de volmaakte liefde, het eindeloos vertrouwen in mensen, in de toekomst, geen zorgen over hoe en wat. Gewoon gelovend dat het altijd wel goed komt. Dat meisje wat danste en creëerde met hart en ziel alsof haar leven er vanaf hing. Gelukkig en vrij. Wat ik niét zag was de onzekerheid waarmee ik toen als meisje kampte. Ik zag wel de onzekerheid over wie ik nu geworden was. Was ik wel wie ik wilde zijn? Dans ik nog wel genoeg? Creëer ik nog wel dingen die ik echt wil maken? Schrijf ik nog wel over de dingen die me raken? Ben ik nog wel op zoek naar avonturen?

Durf ik nog wel?

Durf ik nog wel dat meisje op te zoeken in mezelf wat altijd in is voor avonturen en nieuwe dingen? Durf ik nog wel m'n creatieve-zelf uit te dagen, zónder na te denken over geld en of het verstandig is. Durf ik nog mijn hart te laten spreken en m'n ogen te laten vertellen aan de ander hoe ik me voel? Durf ik nog kunst te maken? Wel een dingetje... Aangezien kunst daar namelijk over gaat.

Weetje, over dat kijken hè, in het geval van die spiegel, kijken in mijn eigen ogen... Een tijdje geleden merkte ik dat ik mensen niet meer zo makkelijk aankeek als vroeger. Ik had wat nare dingen meegemaakt wat er toe bijdroeg dat ik bangig geworden was. Ja echt. Bang voor oogcontact. Bang dat mensen mij zouden zien voor wie ik echt ben. Bang dat ze mijn onzekere onvolmaakte zelf zouden treffen. Maar ook bang dat ik iets zou zien in de ogen van de ander. Want wat nou als ik daar afwijzing of onbegrip zou treffen? Dus keek ik vluchtig. Of gewoon liever niet om mijn onzekerheid te bedekken. 

Als je me nu kent zul je misschien ook wel denken? Huh? Jij bang voor contact? Jij bent toch zo sociaal? Ben ik ook. Maar ook extraverte types zoals ik kunnen het spannend vinden om mensen dichtbij te laten komen, verbinding aan te blijven gaan ipv als eerste weg te kijken. En voor wie mij goed kent zal het wellicht herkennen. Maar gelukkig kwam daar verandering in. Ik oefende in die theatersetting bewust met het vasthouden van oogcontact met een ander terwijl ik bewoog door de ruimte. En ineens ontdekte ik het. Ik had dat zo gemist! Echt zien. Echt gezien worden. Iemand echt laten kijken wat er in mijn ogen is. En echt zien wat ik in de ander zag. 

Het raakte me. Ik was op slag veranderd. Ik wilde oogcontact niet langer ontwijken, maar m'n hersens opnieuw aanleren hoe het ook alweer moest. 'Ik heb wat succes ervaringen nodig!', bedacht ik me......dus vroeg ik een aantal mensen om me aan te kijken, en terwijl ze me aankeken iets liefs tegen me te zeggen. 

En het werkte. Ik werd minder bang. Ik moest gewoon even herprogrammeren zeg maar. Moest wel eerst door wat tranen heen terug kijken. O, zooooo kwetsbaar was dit zeg.. Pfff ! ....Maar het lukte. Ik keek niet weg en voelde me zowaar geliefd. Ik leerde dat de ogen van de ander vaak positiever blijken dan ik denk. Moet je ook eens proberen!  ;) Ontdek eens hoe die ander je ziet. Vraag ernaar of kijk gewoon. Kijk lang genoeg in de ogen van de ander en vergeet niet om die ander toe te staan jóu te mogen zien.

Zég me wie je ziet. Wanneer je naar me kijkt. Ik heb jouw ogen niet... Logische vraag eigenlijk. Waarom stel ik die niet eens vaker? Te kwetsbaar waarschijnlijk, en kwetsbaar lijkt niet altijd op sterk. Maar goed nieuws; Blijkbaar is kwetsbaarheid iets wat je kunt oefenen -of opnieuw kunt leren. Je openstellen voor de blik van die ander. Hoe ze jou omschrijven is per definitie anders dan hoe jij jezelf ziet, want jij hebt hun ogen niet. ;) 

Het moment dat jij je durft te verdiepen in de ogen van de ander en jij jezelf kunt zien zoals hij/zij jou ziet, daar wacht de Liefde op je. Ze wacht op jou.....Eén blik van jouw ogen is genoeg. 

LYRICS// 

Liedje van Marco Borsato / gezongen door Trijntje Oosterhuis

Zeg me wie je ziet
Wanneer je naar je naar me kijkt
Als je het met vroeger vergelijkt
Krijg je dan nog steeds zomaar kippenvel
Of tranen van geluk
Heb je die nog wel
Vieren we nog feest
Of teren we alleen op wat er is geweest

Zeg me wat je voelt
De muur waar ik op stuit
Ik kom er niet doorheen dus schreeuw het uit
Voel je je alleen
Of door mij ontkend

Zeg me alsjeblieft
Waarom je hier nog bent
Vind je het nog fijn
Wanneer je wakker word
Om dicht bij me te zijn

Als je bij me blijft
Doe het dan bewust
Luister naar je hart
Wanneer je mond de mijne kust
En als je 't niet meer weet vraag het aan de tijd
Vecht je voor geluk
Of tegen eenzaamheid

Voel je niet alleen
Zie je dan niet door je tranen heen
Hoeveel ik van je hou
Dat ik naar je verlang
Ik weet niet wat je voelt
En dat maakt mij zo bang
Zeg me wie je ziet
Wanneer je naar me kijkt
Ik heb je ogen niet...
Zeg me wie je ziet...