Diiit is mijn haven, hiiier leg ik aan
Uit mijn speakers knalt de rauwe overtuigende stem van Paskal Jakobson van Bløf. Ik zet 'em nog even éxtra hard en speel het nummer nog een keer af want het refreintje raakt me zo. Ik zing het keihard mee terwijl ik me ondertussen afvraag of de buurvrouw er last van heeft. De beide bijkeuken-deuren staan namelijk open.... Maar ik riskeer het voor dit éne nummer even dat ze mijn stem misschien ietsje minder mooi vindt dan die van Paskal.. Yep. Uit volle borst dus.. Enne... ze mag ook gerust meezingen natuurlijk ;)
Hiiiiiier ben ik veilig, hier ben ik sterk
Hiiiiiier ben ik heilig, dít is mijn kerk
Dit is mijn haven, hiiiiier leg ik aan
Hiiiier kan ik slapen, hier moet ik staan
Hier ligt mijn hart. voor. jou.
Het is gek. Want ik woon er nog maar 'net'. En toch voel ik dat ik deze woorden met volle overtuiging kan zingen samen met m'n vriend van Bløf. 'diiiit is mijn haven... hiiiier leg ik aan...' Zo voel ik me echt. Dat ik nou een soort van per ongeluk in Suwâld ben terecht gekomen voegt een element van dankbaarheid toe. We hebben het echt getroffen met dit dorp hoor, zei ik tegen iemand die ook ooit vanuit het westen is geëmigreerd naar dit pittoreske plaatsje vlak onder Leeuwarden. Een plaatsje wat ook daadwerkelijk een haven heeft trouwens. En ookal ligt ons bootje in twee dorpen verderop brul ik vol overgave de lyrics mee.
Je zou het niet zeggen by the looks of it, maar de mensen uit dit dorp kunnen er wat van! Als je nu naar het genoemde haventje zou rijden -over de enige klinker weg die door het dorpje loopt- zie je hier en daar nog vlaggetjes aan de huizen, bij sommige een feestpaal in de voortuin waaraan een elektriciteitskabel bungelt die stilletjes getuigen dat er een feestje moet zijn geweest. Voor m'n Amsterdamse vrienden; Denk aan de dag na Koningsdag, waar je nog hier en daar verdwaalde oranje versieringen ziet bungelen in de bomen, er bij de cafeetjes nog een paar oranje posters voor het raam hangen die je vertellen dat het gisteren bere gezellig was op straat. The day after gaat iedereen weer door met het normale leven, zo ook hier in Suwâld.
Maar voordat ik verder ga met de orde van de dag, mag ik je dan heeeeel eventjes vertellen waarom ik zo van dit dorp ben gaan houden? Ja.. Gaan houden ja.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik zoveel mooie mensen leren kennen. En alhoewel ik ze nog niet alle 600 ken, weten de meesten wel te vertellen dat ik op nummer negen woon en uit Amsterdam kom.. en waarschijnlijk weten ze nog veel meer over mij ;) Met deze mooie mensen heb ik het afgelopen weekend mijn eerste dorpsfeest gevierd. (Ja dat is memorabel!) En zo'n dorpsfeest voelt een beetje als Koningsdag. Maar dan drie dagen lang! Drie dagen lang met muntjes in je zak rondlopen, kinderen die tot heel laat op blijven, muziek, ijsjes en patat eten.... eindeloze gezelligheid dus.
Tot nu toe niks bijzonders. Want die gezelligheid is op zich niet nieuw voor mij. Koningsdag is altijd al mijn lievelingsfeestdag geweest. Tot nu toe. Want heeeeeel misschien heb ik nu een nieuwe liefde ontdekt! Naast het feestvieren en keihard dansen tot laat in de nacht, waar ik enorm van hou, heb ik me ook op een andere manier gelukkig gevoeld. Het is meer dan dat.
Weet je wat het is? Overdag zijn er ook nog allemaal spelletjes waar volwassenen nog haast fanatieker aan mee doen dan de kids.. Wacht nee, het begint al eerder. Met het versieren van de straat en het voorbereiden van de verschillende filmpjes die de buurten maken in lijn van het thema (Dit jaar 'stripfiguren'). Degene die de beste film heeft wint. Daarmee begint de pret al. Want uit alle huizen komen ineens helpende mannen, vrouwen en kinderen die de handen ineen slaan om er iets moois van te maken. Of ik ook wilde helpen met het bedenken van iets leuks voor 't filmpje van onze buurt? Ja tuurlijk, leuk! Wat leuk dat jullie me vragen! Zie je, wij heten 'de Mokers'. en wonen dus in de Mokerbuurt. Niet te verwarren met 'Mokummers'.. al zag ik daar zelf de link wel gelijk natuurlijk ;) haha En aangezien ik altijd een soort vat vol ideeën ben leek dit me wel een goede rol.
Zo liep de hele buurt al een week of zes geleden rond in gele outfits terwijl wij een draaidag hadden op een gewone maar zonovergoten zondag. Geel, omdat iedere buurt een kleur heeft en wij dus geel. We lieten ze allemaal gekke dingen doen, polonaise door de speeltuin, zelfbedachte liedjes zingen enzo ...en iedereen deed ZO leuk mee dat ik er nu nog verbaasd over ben! Wát een enthousiasme! .....en niet te vergeten het competitie gevoel wat erbij komt kijken als het gaat om de strijd tussen de buurten, die er fel aan toe gaat. Zorgt wel meteen voor een mooi 'wij-gevoel' trouwens.. En als nieuweling is dat een lekker gevoel. Bovendien is het spelen van een rolletje in dit geheel een hele mooie manier om te integreren in het dorp.
Want weet je wat ik nou zo mooi vind? Ik heb van Suwâld geleerd dat je er alleen maar hoeft te ZIJN. Gewoon er zijn. Wees er gewoon. Stop even met wat je aan het doen bent en kom ten tonele als er een straat BBQ is, een afsluiting van de voetbal. Groet vriendelijk als je iemand tegen komt op straat. Kijk niet weg maar zie eens aandachtig wat de ander jou wil geven. Wat jij de ander te geven hebt!
Want dat is wat ze hier normaal vinden. Dat je er bent voor elkaar. Althans, zo zie ik dat als buitenaardse. (Ja, als je van een ander dorp komt ben je namelijk al import, en dus als je uit Amsterdam komt ben je echt wel buitenaards.) En dat merk je vooral tijdens zo'n drie dagen feest.
Dat mijn kinderen zichtbaar zielsgelukkig waren hoef ik verder niet te beschrijven. Daarin spreken de foto's wel voor zich. Dat het héle dorp twee dagen op de been komt om een soort sportdag-voor-volwassenen mee te maken. Dat vaders met hun tiener dochters dansen op de dansvloer. Dat manlief net zo hard mee danst en veel heeft gelachen. Dat op de zondagmiddag alsnog zo'n 200 man met hese stemmetjes meezingen in de kerkdienst in de feesttent. Dat alles zo samen kan bestaan maakt mij een gelukkig mens.
Maar wat me net zo goed treft is dat ik de buren -waarmee ik helemaal uit mijn dak ging- in de doodgewone dagelijkse dagen voorbij zie komen met een ovenschaal warm eten voor hun (schoon)ouders, omdat zij beide getroffen zijn door harde tegenwind. Kleinkinderen omstebeurt zie lopen met het hondje van diezelfde pake en beppe. Dat er gejuicht wordt door jong en oud voor wie zich inspant tijdens de spellen overdag. Dat mensen zich soms al 22 jaar inspannen voor het realiseren van het feest en nu met tranen afscheid nemen van hun taak.
Dat men zich gééft. Vrij neemt om samen het leven te vieren, met een lach of door tranen heen. De tijd neemt om het leven te vieren. Dat raakt me en maakt dat ik al vaker heb gedacht; Suwâld, ik hâld fan dy!
......en dan nu met z'n allen luidkeels asjeblieft nog één keertje;
Diiiit is mijn haven, hiiiiier leg ik aan!
Hiiiier kan ik slapen, hier moet ik staan!
Hier ligt mijn hart. voor. jou......
Asjeblieft, een filmpje wat ik vanmiddag maakte (46 sec):