Het even-niet-hoeven-weten wat we gaan eten....

Ik hoef het even niet te weten. Ik hoef even niet te weten wat we gaan eten. Of hoe laat. Als ik wil kan ik zelfs pas heel laat gaan eten! Ik hoef geen rekening te houden met de smaak van een ander. Ik hoef me niet te meten met de gevoelsmatige tikkende bom die af kan gaan op ieder moment, dus...... doe ik even rustig aan. 

"Doe nou alsjeblíeft eens even rústig!" hoor ik mezelf vaak zeggen tegen de kinderen.. pfff... Alsof 't iets uit maakt. Het tempo blijft hoog en zo ook het aantal decibel in huis. Maar vandaag niet. 

Ik kom uit werk. Waar ik trouwens wat langer bleef dan anders, omdat 't kon.. Liep door de regen naar de supermarkt zonder m'n pas te versnellen want het maakte me even niks uit. In de supermarkt pakte ik een mandje en merkte dat niet alleen m'n pas versnelde maar ook mijn denken. M'n rikketik en hoofd die op automatische piloot gingen; snel -snel -snel probeerde ik te bedenken wat ik allemaal nodig had voor het avondeten. Maar twee en een halve pas verder besefte ik me dat ik helemaal geen haast had. Omdat er niemand op me zat te wachten, niet in de auto, thuis niet, bij de oppas niet. Want vanavond ben ik alleen thuis. Helemaal. Alleen.

En o, wat vind ik het heerlijk. Stilte.

Vroeger vond ik dat helemaal niet!!!!!!!! Fijn zijn om alleen te zijn??????? Dat begreep ik nooit als iemand dat zei. Hoe kun je dat nou fíjn vinden? dacht ik... Maar nu, nu is alleen zijn zo schaars geworden dat ik er naar verlang. Mijn vriendin appte me 'ENJOY!" en ik dacht, ik zal een poging wagen dit eens bewust te ervaren. En daarom schrijf ik nu ook. Omdat ik door te schrijven als het ware foto's maak van momenten die ik niet wil vergeten maar wil vasthouden. Ook schrijf ik nu terwijl het eigenlijk kids spits is. En dat is uitzonderlijk en daarmee benoemenswaardig! Dat kan normaal gesproken natuurlijk nooit. De race tegen de tikkende bom die bestaat uit koken, eten, afwassen, badderen, voorlezen en naar bed brengen. Normaal gesproken dus. Maar niet vandaag. 

Ik kom binnen in een nétte woonkamer, waar ik alleen mijn voetstappen hoor en verder niets. Tis net alsof ik even mijn geliefde spulletjes groet door een lamp aan te zetten, want het is een regenachtige dag. De eerste in maanden. Daarmee is het dus donker in huis. Misschien is het de regen, misschien niet. Ik krijg zin om mezelf te ontdoen van m'n spijkerbroek en werkshirtje en het lekker gezellig te maken voor mezelf. 

M'n huis vult zich met de melodieuze klanken van de playlist "Easy Classical" (echte aanrader trouwens als je het eens wil wagen om klassiek te luisteren..) En ondertussen speelt in mijn hoofd een denkbeeldige trailer af van een film waarin een prachtige vrouw terug komt van werk, zich hult in een comfy outfit en vervolgens vol genoegen een lekker dineetje voor 1 in elkaar flanst. Mét een wijntje. Zónder haast. Zonder gestoord te worden. En ik doe even net alsof ik dat ben. 

Heb alles gekocht wat manlief en kids niet lekker vinden. En dat ga ik allemaal opeten! Nou vraag je je nieuwsgierig af of ik chocolade repen en chips en alles wat los en vast zit op zal eten.....? Maar nee, het zijn Portobello's!!  :):) Héte chilli pepers, knoflook.. Veeeeeeel knoflook. Courgettes uit de oven met een laagje gesmolten kaas op de portobello's. Hmmmm...... Vergezeld met een glaasje wijn uit de fles die al een paar weken ongeopend op het aanrecht had staan wachten, misschien wel op dit moment, een mooie plank om m'n oven gerechtje op te serveren en voila; daar is het ineens... (haal diep adem)  {Vakantie gevoel} ....In plaats van de tv aan te zetten kies ik een plekje aan tafel met de stoel die ik lekker vind zitten en geniet ik van de eerste hap. Plaatje wat nu volgt is niet van Pinterest nee...

Vakantie gevoel? Je was toch alweer terug van vakantie?? Vakantie gevoel ja. Omdat ik voor héél eventjes voor niemand hoef te zorgen behalve mezelf. Oladijeee!!! ;) 

Ik had in die bewuste supermarkt nog een seconde getwijfeld of ik voor makkelijk zou gaan of voor een 'verwen-momentje- met alles wat ik lekker vind en de rest niet lust. Ik koos dus het laatste. En dat ik het niet op een gewoon bord schepte maar op één van m'n geliefde houten planken maakte het af. Ik voel me zowaar geliefd. 

En ik voel me rijk. Met helemaal niets en niemand om me heen. Ik besef me trouwens evengoed dat ónvrijwillig alleen zijn helemaal niet lekker of rijk voelt. En dat eenzaam zijn niks te maken hoeft te hebben met alleen zijn of niet. Maar nu bedoel ik gewoon even kwalitatief alleen zijn. 

Ik beweeg en adem rustiger, langzamer. Ik ontspan me in de afwezigheid van gejengel, gedoe of gejaag. Ik kies bewuster, en voel me stiller worden. Heerlijk op m'n stilst. Mogen kíezen, wat ik wil, wat een vrijheid. Ongestoord alleen zijn, wat is dat heerlijk. Vooral dat ongestoord zijn ook..... Een adagio moment waarop alles even vertraagt. En dat dat niet erg is.. maar zo hoort. 

Verstoor het niet, maar laat het even duren .... het laadt me met rust. 

En straks? Dan ga ik een lekker bakje koffie voor mezelf zetten met mijn percolator, hier in huis ook wel liefdevol genoemd "de pruttelaar"....... hmmmmm! Moet je ook eens regelen voor jezelf. Alleen zijn.