Help! Het is weer vakantie!

Met mijn handen in mijn haar laat ik mijn hoofd zakken. Zucht.. Het is zaterdag, de tafel staat vol met ontbijtspullen waar ik nu nog maar even gebruik van maak omdat het toch al lunch tijd is. Normaal gesproken hebben we op zaterdag ochtend altijd voetbalwedstrijd, maar vandaag niet want.. het is vakantie... 

"VAKANTIEEEE!!!" hoor ik gister over het schoolplein schallen. Moeders en kinderen die blij kijkend opgelucht ademhalen en met elkaar instemmend knikken als er eentje zegt dat het zo heerlijk is dat ze 'even niks' hoeven! Deze vrijdagmiddag zeuren kinderen niet of minder, óf ze zijn juist helemaal 'op'. "Ze is echt toe aan vakantie...." verontschuldigd een moeder zich om het huilgedrag van haar kleuter. Ze neemt de snotterende kleuter gauw onder haar hoede en slaat haar arm om haar heen en stelt haar gerust op vrolijke toon "kom, dan gaan we lekker naar huis wat eten en drinken.." En ze verdwijnen richting huis. Van speelafspraken komt niks meer. Logisch... ze zijn ook aan rust toe, da's duidelijk.

"Lekker naar huis... en even helemaal niks." Twee uitspraken die ik haast niet kan verdragen, aanhoren kan ik ze nog net maar ik krijg er de kriebels van. 

Lief lachend beantwoord ik de vakantievreugde en beaam daarmee de opluchting die in de lucht hangt. Bij hén dan. 

De paniek die in míjn lucht hangt hou ik voor me en concentreer me op de storm van vragen die op me afgevuurd worden. "Wat gaan we vanavond eten mama??" en "Wat gaan we doen mama?".. "Mag ik spelen mama??''.. Dat zijn de eerste en meestvoorkomende vragen die herhaaldelijk gesteld worden en waar ik herhaaldelijk ook het passende antwoord op geef. Ik probeer zoveel mogelijk glimlachend te kijken, een vriendelijke stem te gebruiken en niet te laten zien of horen hoe ik me voel. Terwijl er hier en daar glimlachend een "dank je, jij ook een fijne vakantie" uit mijn mond komt, gaat ondertussen de gefrustreerde zeurende default melding af ;"ik wil iets léuks doen mamaaaa" ....

Alsof wij nooooooit iets leuks doen! Grrr, je moest eens weten hoeveel ik al wel niet aan leuke dingen voor je bedenk. "Wil je alsjeblieft eerst gaan zitten en je riem om doen, zoals ik altíjd van je vraag als je in de auto stapt? ....Nee, even geen vragen meer, totdat ik zelf zit. Dat is de afspraak." 

De portieren gaan dicht en de wereld om ons heen gaat zijn eigen gang. Nu zijn we aan elkaar overgeleverd. Een hele week. 

Dat voor anderen vakantie 'ontlading' betekent, uitslapen en eindeloze pyjama ochtenden is wat mij betreft een soort 'troetelbeertjes realiteit' incl regenbogen en glitters erbij... Iets wat je op tv ziet en van afstand aanschouwd maar zelf geen deel van uit maakt. Ziet er wel heerlijk uit! Zou ik ook wel willen. En dan heb je de andere variant nog van altijd maar logeerpartijtjes moeten regelen, zoeken naar oppas tijdens werkuren en het gepuzzel over 'wanneer ben jij thuis? en wanneer ben ik er voor de kinderen..?' Zelfs die realiteit is er eentje om over te dromen...

En dan heb ik het meteen weer, dat gevoel dat zegt dat ik me niet zo mag voelen. Dat ik niet zo moet denken. Dat ik blij moet zijn dat ik thuis ben met de kinderen, en dat er veel moeders zouden willen dat ze dat konden; de vakantie doorbrengen, genietend van hun kinderen. En dat is ook zo, ik moet ook blij zijn dat ik dat kan. En dat ben ik ook, dankbaar dat ik een imperfecte moeder mag zijn, dankbaar voor wie ze zijn en worden ondanks alle onvolkomenheden.

...En dan nog het goedbedoelde 'geniet ervan!' Wat bij mij binnen komt als iets wat ik óók nog moet.... Is goed.. *Genieten* Ik zal het erbij schrijven op mijn to-do lijstje.

Maar mag ik je vertellen dat onze vakanties helemaal geen troetelbeer gehalte kennen? En dat ik niks liever zou willen dan te kunnen genieten van onze 'fijne vakantie'... en dat ik het niet als een last zou willen ervaren, dat ik helemaal vakantiestress zou willen kennen.. Alsof ik ervoor kies dat het zo gaat als dat het gaat! Ik doe er alles aan om sturing te geven aan het geheel, zodat er maybe nog kans is dat ik s'avonds laat nog wat kan kijken onder een dekentje op de bank.. 

Dat het dan wel weer laat wordt neem ik voor lief (omdat ik bij het naar bed brengen weer in slaap gevallen ben, en dus s'avonds weer te wakker ben). Maar ach, dan heb ik eindelijk even niemand die ik hoef te entertainen, geen vragen meer, geen bemiddeling en geen alertheid over wat er mis kan gaan, geen oren op scherp om te horen of er iemand bescherming nodig heeft, of correctie..

Sorry dat ik zo negatief klink. Maar ik ben moe. Moe van het draaien van het programma, het invullen van de kalender, het maken van de dagritmes en bijbehorende de dagritmekaarten, de uitgeschreven uren en zelfs minúten met activiteiten wat ik in elkaar heb gezet om de vakantie te overleven. Een week herfstvakantie heeft 9 dagen, 216 uren, 12.960 minuten. Daarvan worden er heus wel zo'n 100 uren geslapen. Daarmee blijven er nog gerust 116 uren en 6960 minuten die ik moet inplannen met 'de iets leuks mamaaaaa'. En nee, ik ga niet dagelijks naar het zwembad met ze, ookal zou je dat theoretisch natuurlijk gewoon kunnen doen. Maar dat trek ik niet. 

Programmamaker ben ik, planner, operator, schrijver, regisseur, souffleur, dirigent, politieagent, huishoudster, bemiddelaar, chauffeur en bodemloze (on)geduldige optimist.... Ik vraag me af of er niet een PGB bestaat voor moeders zoals ik. Want ik doe het 'natuurlijk' vrijwillig, het is niet mijn werk. Het kost me wel alles wat ik heb.

Nu ik dit schrijf is het dag 2 ná de vakantie en nu hangt er eindelijk ook in mijn lucht opluchting. Opluchting dat het weer voorbij is! En dat ik kan slapen. Want ik kan niet meer. 

Liefs,

Mirjam.

Voor alle ouders met kinderen die een extraatje hebben zeg ik "heerlijk he? dat ze weer naar school gaan! je hebt het verdiend; even lekker niks...! 

Fijne schoolweek!!!