"Ik zie jou" - je aandacht geven aan de ander. Klinkt simpel.
Hij lachte. Guitig. Zoals Fiep Westendorp vrolijke kindjes laat lachen, met het hoofd iets naar achter gekanteld, ietwat scheve tanden ontbloot, neus opgetrokken en een heuse 'haha!' die hoorbaar was. Zij lachte ook. Met dezelfde kenmerken getekend door Fiep, maar dan met wijd open gespreide armen erbij, een heel ontspannen lach en een 'wiehoeeeee!' die hoorbaar was. Samen. Ze lachten tegelijk. En ze lachten sámen. Om het gezamenlijke gevoel in hun buik dat kriebelde. Van omhoog en omlaag, rond en rond in de vliegmachine.
We waren zaterdag op een familie dag van de Kmar in een compleet afgehuurd pretpark. Als een soort bedrijfsuitje zeg maar. Overal mannen die leken op die van mij, in hun houding en kapsel. Het is een bepaald slag volk, waar ik zo van ben gaan houden. Zo veilig was dit pretpark nog nooit geweest denk ik ;) Een stukje aarde ontworpen en expliciet gemaakt voor pret, lol, gelach, ontspanning. Al deze look-a-likes waren gekomen om te genieten samen met hun gezinnen.
Nou ja genieten, ik moet zeggen dat ik er tegenop zag. De wekker op zaterdag om 07.00 uur. De dagen ervoor gevuld met werk, sport en school en alles wat weer opstartte na 7 weken zomervakantie. 7 weken ja, want onze oude school ging sluiten.. vandaar dat we een week extra kregen. Jottum! Vorig jaar zomer was voor mij een hel. Maar dit jaar, dit jaar was de zomer hemels.
Maar even terug naar die wekker, die ging dus vroeg. Ik werd naar beneden gecommandeerd door manlief omdat ik nou toch echt al drie kwartier lag te snoozen. Nog maar eentje over en dan gaan we al weg. Haast! Kleren, koffie, laat t ontbijt maar zitten.
...Of ik zin had in een dag vol zeurende kinderen die aan een overdosis suiker lijden? Driftig doen bij het zien van alle felgekleurde knuffels en veel te dure spullen? Zere voeten van het lopen en dan op je vrije zaterdag kapót moe thuiskomen? Nee dank je, daar had ik geen zin in.
Toch maar op een drafje naar de auto, de motor liep namelijk al. Ik gunde de kinderen heus wel een dag vol plezier. Want laten we eerlijk zijn, zij onthouden het gezeur niet over zere voeten of over die enorme knuffels. Zij onthouden het gelach en dat grappige moment dat papa natte sokken kreeg in 't bootje. Ze vertellen over het gekriebel in hun buik bij die leuke attractie.. Het trotse gevoel tóch in de zweefmolen te zijn gegaan met mama ondanks dat het zoooo spannend was. Of het lachen om papa, die namelijk al een keertje in z'n eentje in de rij was gaan staan omdat de koters het niet aandurfden, en de moeders hen een beetje moeilijk alleen kon laten staan. Nee, onze kleuter nam vandaag trots haar gewonnen roze knuffel van de 'altijd prijs- stand' mee naar school om aan de juf te laten zien. Wat de kleinste eenhoorn van het park was btw maar dat maakt twee dagen later blijkbaar niks meer uit.
Deze zaterdag reken ik, net als deze zomer, tot een succes. Niet omdat we nou weken lang weg gingen naar een zonnig oord of dat we alles konden doen wat we maar wilden, nee een week Texel zou 't doen dit keer. We hadden 1 week waarin álles moest lukken. De rest van de weken moest er gewerkt worden, beide een nieuwe baan en dat soort dingen.. No pressure. Het moest gezellig zijn, ontspannen (voor pa en moe), 't liefst met mooi weer, zoveel mogelijk natuur en vooral het gevoel dat we met elkaar als gezin vrolijke momenten zouden beleven. En dat allemaal in 1 week.
Maarrrrr wat maakt het uit waar je heen gaat, of je thuis blijft of niet. Als je maar samen kan geniéten. Dat maakt het verschil. En to be honest, dat zit 'em toch ook ergens van binnen. Van binnen kiezen om te ontspannen en te ontvangen, dat doe je nou eenmaal makkelijker als je weg gaat op vakantie. Dat begint al bij de reis er naartoe. Je gunt jezelf wat. Je kijkt om je heen, laat je omgeving meer binnen komen... gebruikt je telefoon alleen voor het maken van herinneringen en niet voor whatsapp of dat soort. Je maakt tijd. Tijd voor elkaar, tijd om echt te zien en te luisteren.
Na onze vakantie zijn we bewuster bezig gegaan met wat we aan het leren zijn van onze trainer; de zogenaamde 'ik zie jou-boodschap' overbrengen. Want dat is in feite wat je op vakantie ook makkelijker overbrengt dan in de rush van alledag. Je aandacht geven aan degene waarbij je bent. Klinkt zo simpel he? Even laten merken dat je het guitige lachje ziet, het vrolijke gejoel hoort. Het ontvangen van de initiatieven van je kind(eren), al is het maar één blik of een vermomde vraag om aandacht... Hetzelfde geldt trouwens voor de impulsen van de natuur; de wind door je haar, de warmte van de zon op je huid. Dat soort dingen. Je kunt eraan voorbij gaan. OF niet.
Ik droom ervan om harten te verzachten. Doordat ik ze even tegen me aandruk en fluister 'ik zie jou... ik zie jou...' Een beter begin begint bij jezelf, dus oefen ik eerst maar even.
Tijdens de hectische rit in de achtbaan called 'Life" waarin de aandacht zo lijkt te liggen op felle kleuren van 'succes' en snelle behaalde resultaten. Tijdens het geraas, gejuich en de geknepen billen bereik ik de harten van mijn kinderen het liefst, laat ik me even raken door hen, ookal doet het soms pijn. Ik wil angst voelen en dan TOCH de stap voorwaarts maken richting het avontuur... richting de kriebels in mijn buik... en samen lachen tijdens de rit.. Ik wil mijn hart laten verzachten door mijn man ipv altijd maar sterk te zijn. Zijn lach ontvangen en beantwoorden met de mijne dat laatste vind ik wel es moeilijk. Kwetsbaar. Want om te ontvangen moet je wel zacht zijn, als een spons kunnen indrinken wat er over je hart gegoten wordt. Maar ik doe mijn best.
Als we samen lachen kunnen, al stroomden 2 seconden geleden nog tranen, dan is het leven even weer echt de moeite waard. Het voelt lichter. Mooier. En ik voel me sterker....zachter en sterker tegelijk. Door het gelach. M'n ademhaling wordt ruimer, rustiger en ik ontspan. En zij ook.
Ik postte vandaag een foto van mijn eigen Jip en Janneke, samen in een vliegtuig carroussel. Hij voorin (natuurlijk), zij achter hem. Onbevangen en vrij vlogen ze een paar minuten lang door de lucht, lachend en joelend. Mama mocht niet mee in deze attractie helaas. Vandaar ook de foto, die kon ik zelf immers maken. Ik schreef erbij;
"Als ze samen lachen kan ik de wereld aan." En zo is het.