Als ik later groot ben word ik cheerleader.
Met loeiende sirenes komen ze aangereden. De hele 112 stoet en nog veel meer dan dat.
Noodgeval? Nee gelukkig niet. Eén keer per jaar wordt er in Amsterdam een soort erehaag gevormd voor mensen die gebroken zijn. Mannen, vrouwen, kinderen, jong en oud waarvan velen met een lichaam wat het niet goed doet. En hun families. Ze worden onthaald in de stad door zwaaiende voetgangers, fietsers die even stil blijven staan en mensen die bij kruispunten plaats maken, net zoals bij de entree van een convooi van het Koninklijk Huis. Maar die ene dag komt niet de koning voorbij, maar de gewone kinderen die je in het samen-leven vaak niet mee telt. Omdat ze niet mee komen, mee kunnen omdat ze hulp nodig hebben van een ander om het leven te leiden. Gebreken kennen als geen ander. Maar die dag niet! Die ene dag per jaar worden ze op handen gedragen, met loeiende sirenes binnen gereden en gaat iedereen voor hén opzij! En dat raakt me. Ieder jaar weer. Zelfs nu ik niet meer in de stad woon.
Ik zwaai vanaf hier en salueer een eregroet naar al die vechters, dappere strijders. Wil ze zeggen dat ze er niet alleen voor staan.
Soms denk ik dat zelf ook wel eens dat ik er alleen voor sta. Heb jij dat ook? Dat je dan denkt dat je gebrekkig bent en dat de anderen het wél kunnen .....dat het bij jou na 1000 pogingen gewoon nog steeds niet lukt? Nou, ik kom er de laatste tijd achter dat dat helemaal niet klopt! Het lijkt wél zo, vooral zolang ik niks zeg over waar ik moeite mee heb. Maar zodra, echt waar hoor, zodrá ik eerlijk ben over wat ik lastig vind krijg ik meestal herkenning terug! Want misschien is het wel helemaal niet zo, dat er mensen zijn die altijd alles kunnen? Mensen zeggen dat wel eens tegen mij hè? Ja echt, gewoon hardop; "Jij kunt ook echt alles hè?" ...Super lief bedoelt natuurlijk en ik ervaar dat als een compliment. Maar dat komt gewoon omdat ik talenten heb die aan de buitenkant goed zichtbaar zijn.. zoals mijn schrijfsels bijvoorbeeld. Die ook bedoelt zijn om te delen met de buitenwereld, evenals mijn schilderijen of stralende lach. Maar hoewel ik goed ben in dit soort dingen ben ik dikwijls toe aan een goede peptalk voor alle zaken die ik even niet meer zie zitten. Waar ik gewoon te moe voor ben om moed voor op te brengen. Dingen vaak gerelateerd aan moeder-zijn, geld verdienen, toekomst of stormen in het leven van mensen om me heen.
Als ik kon dan werd ik cheerleader! En dan juichte ik voor hen. Voor de mensen die ik zo zie vechten.
Ik zou ze willen toejuichen zoals ik juichte voor de hardlopers die de dam tot damloop renden toen ik nog in de stad woonde. Al dan niet met hun tong op het asfalt. Ik juichte voor ze. Met alles erop en eraan. Als in; Armen omhoog, met mijn handen om m'n mond als een soort 'foevoezela' roepend 'go for it!!! je doet t zo goed!!!!' Met tranen in mijn ogen hen aanmoedigen om niet op te geven. Door te gaan. Ze aan te moedigen dat ze al zover zijn gekomen. En dat ze het zo goed doen! Dat ik trots op ze ben. Dat ik ze zo dapper vind! Als een heuse cheerleader dus, maar dan zónder liedjes en lenige stunts. Maar gewoon, dat aanmoedigen langs de lijn. De wedloop die zo het leven reflecteert..
Enne ja,..... dat riep ik allemaal heel bewogen tegen compléte vreemden. :) Ik weet ook niet waarom het me zo diep raakt(e).
Maar ik weet nog zo goed dat ik de essentie voelde van waar het in 'samen leven' om gaat; dat je elkaar toe juicht in de lange stretch van het leven. Dat je de ander -al dan niet met woorden- laat weten 'Ik ben er voor je! Ik applaudisseer speciaal voor jou! Ik zie hoe zwaar je het hebt. Je bent al zo'n eind gekomen. Je bent een held! ... en je doet t zó goed. Je doet t zó goed....'
Omdat successen behalen, net als de finish halen btw, gewoon 1 stapje is in een hele reeks van stappen en doorzetten. Volhouden aan de blijdschap die nog heeeeeeeel wat stappen voor je ligt. Er doorheen gaan, wetende dat de beloning op je wacht. En o wat kunnen we die marathon wat aangenamer maken voor elkaar als we af en toe eens iemand langs de lijn aanmoedigen met een cheer. Want waarom altijd je mening klaar hebben over een ander? Iets vinden van andermans gebrek? Oordelend over de kant waar hij of zij opgaat? Die hij of zij is ook maar gewoon onderweg. Onderweg, al heel wat stappen achter zich en ja heus nog heel wat te gaan.
Maar ach. Zijn we dat niet allemaal? Gewoon simpelweg onderweg?
In de stoet van renners lopen sommigen in dezelfde pas, maar de meesten lopen in hun eigen tempo. Een tempo wat bij hen past. Zodat ze het volhouden kunnen tot aan de finish. Weet je, al die momenten tussen de vorige finish lijn en die nog vóór je ligt, die doen er toe. Die zijn misschien dan wel ongezien maar net zo belangrijk. En whatever de finish voor de ander ook mag zijn, laten we hem of haar toch in hémelsnaam bemoedigen, toejuichen zoals je voor een winnaar juicht! Want als er in die stoet een tijdje helemaal niemand komt en dan ineens een heuse enkeling, dan zie je meteen hoeveel harder die vechten moet omdat ie er alleen voor staat.
Dus proost eens samen op de in-between-moments. De momenten vóórdat je de vruchten plukt. De momenten dat het helemaal niet glorieus gaat, maar waar het zweterig is en je nog twijfelt of je het wel gaat halen. Maak die cocktail! Versier het bordje met daarop een simpel broodje pindakaas. Zweet de tranen. Tong op het asfalt en all... Je doet 't al zó goed.
En weetje, samen is echt beter dan alleen. En áls je dan een stuk alleen lopen moet, of ik je nou ken of niet, dan zal ik voor je juichen goed? Als in - armen omhoog, met mijn handen om m'n mond als een soort 'foevoezela' roepend; 'Go for it! ... Ik ben er voor je! Ik applaudisseer speciaal voor jou! Ik zie hoe zwaar je het hebt. Je bent al zo'n eind gekomen. Je bent een held! En...
Je doet 't zo goed!!!!!.. Je doet 't zó goed...
